Add@Me Learning Methods Database (PL)

To ćwiczenie daje grupie okazję do lepszego wzajemnego poznania się. Jest ono świetne do ustawienia uczestników na tym samym poziomie bez względu na ich pochodzenie i doświadczenie, jako że w końcu wszyscy z nich mają na nogach buty.

Uczestnicy są podzieleni na 2 osobowe grupy (pary), facylitator może dać im możliwość dobrania się w pary, albo może im zasugerować np. żeby stworzyli pary z osobami, z którymi jeszcze do tej pory nie rozmawiali, albo kogo dobrze nie znają. Osoby w parach rozmawiają ze sobą dzieląc się historią dotyczącą ich butów. Mogą rozmawiać o wszystkim, np. o tym, gdzie i kiedy kupili swoje buty, dokąd do tej pory te buty ich zaprowadziły, jakie te buty mają dla nich znaczenie, jakie interesujące historie im się przydarzyły, kiedy mieli na sobie te buty. Mają 10 minut na rozmowę i ten czas ma starczyć obydwu rozmówcom na podzielenie się swoją historią. Po upływie 10 minut każda para łączy się w czwórkę z inną najbliższą parą. Teraz uczestnicy w czteroosobowych grupach dzielą się krótko swoimi historiami. Ale w tych nowoutworzonych grupach, każdy opowiada historię buta, którą usłyszał od osoby, z którą był w parze. Ta część ćwiczenia trwa również 10 minut. Gra kończy się krótką dyskusją.

Uczestnicy dobrze czują się w grupie.

Nie są potrzebne żadne materiały. Gdyby uczestnicy chcieli robić notatki podczas dzielenia się historiami i w czasie dyskusji, potrzebne będą do tego długopisy i kartki papieru.

Instrukcje krok po kroku i zasady są wyjaśnione w streszczeniu.

Na zakończenie ćwiczenia facylitator może zainicjować dyskusję pytając uczestników, jak się czuli dzieląc się historią swojego buta.  Czy było to dla nich łatwe, czy trudne? Czy sobie coś uświadomili podczas lub po tym ćwiczeniu?

Nie identyfikuje się żadnych rzeczywistych zagrożeń dla tego działania.

Zaleca się, aby to ćwiczenie proponować osobom, które ukończyły 12 lat.