Add@Me Learning Methods Database (PL)

Uczestnicy są podzieleni na dwie grupy, stojąc jeden za drugim, 30 cm odległości pomiędzy nimi. Facylitator ostatniej osobie z rzędu wymienia kształt. Ta osoba powinna narysować ten kształt palcem na plecach osoby stojącej przed nią. Hsoba, na której narysowany był kształt, powinna teraz narysować go palcem na plecach osoby przed sobą. To powinno być kontynuowane aż do początku rzędu. Pierwsza osoba w rzędzie ostatnia, która miała narysowany kształt), powinna powiedzieć głośno, co to za kształt. Ćwiczenie trwa nadal i facylitator podaje ostatniej osobie kolejny kształt. Pierwsza osoba w rzędzie może być ostatnią Zalecane są trzy rundy. Wygrywa grupa, która odgadła najwięcej kształtów.

Uczestnicy stoją jeden obok drugiego tworząc linię lub zamknięte koło i kolejno zabierają głos tworząc opowiadanie na temat wybrany przez facylitatora. Jednak każdy uczestnik może w jednej turze powiedzieć tylko jedno słowo. Np. pierwszy uczestnik mówi “Kiedyś.” Drugi dodaje “bardzo.” Trzeci uczestnik dodaje “dawno.” Czwarty uczestnik mówi “temu.” I tak dalej. Kiedy minie pierwsza kolejka wypowiedzi, zaczyna się kolejna. Facylitator zatrzymuje grę, kiedy historia dojedzie do satysfakcjonującego końca.

Przypomnij uczestnikom o konieczności uważnego słuchania, żeby byli gotowi, kiedy przyjdzie ich kolej. Zachęć ich, żeby zachowali odpowiednie tempo. Powiedz im, żeby "sprzedawali" swoje słowa, żeby miały one ważne brzmienie w tej opowiadanej historii. Zachęć do wypowiadania słów obco brzmiących, jeżeli pasują do opowiadania! Uczestnicy mają się starać nie mieć w głowie za bardzo zaplanowanej historii, ponieważ w jednej turze będą mogli i tak dodać tylko jedno słowo. Jest to świetna zabawa na rozgrzewkę, aby nauczyć uczestników, że muszą współpracować, aby osiągnąć cel. Zapytaj każdego uczestnika, jak sobie wyobrażał przebieg tego opowiadania.

Uczestnicy dobierają się parami (siadają na krzesłach lub rozmawiają na stojąco). Jedna osoba z pary rozśmiesza stara się tę drugą rozśmieszyć, natomiast ta druga stara się zachować powagę. Zamiana ról. W drugiej turze uczestnicy zakładają na oczy opaski, zasady pozostają takie same. Uczestnicy korzystają ze wszystkich dostępnych środków żeby osiągnąć założony cel. Następnie ma miejsce omówienie ćwiczenia.

Poproś członków grupy, żeby stanęli w kole w ten sposób, żeby każdy stał za plecami poprzedzającej ją / jego osoby. Poproś uczestników żeby odliczali, zaczynając od jak najwyższej liczby, w ten sposób, że tylko jedna osoba w danym momencie podaje liczbę. Gra nie wymaga żadnego planowania i każdy może odliczyć tylko raz w jednej turze. Jeżeli dwie osoby podadzą tę samą liczbę lub dwie osoby wypowiedzą jakieś liczby jednocześnie, wtedy grupa musi rozpocząć odliczanie od nowa. Gra może stać się większym wyzwaniem, jeżeli liczba od której zacznie się odliczanie w górę lub w dół będzie bardzo wysoka (np. biliony, tryliony, kwadryliony, etc.).

Facylitator z dysfunkcją wzroku zapisuje kilka ogólnych tematów związanych z pracą na tablicy lub na karteczkach samoprzylepnych przyklejonych na ścianie: "moja podróż”, “Mój czas wolny”, “podróż służbowa”, itd. Facylitator zbiera zespół i każe każdemu wybrać jeden z tematów i podzielić się związaną z nim historią. Facylitator może rozdać karteczki samoprzylepne i poprosić wszystkich o zapisanie pozytywnych wspomnień ze wspólnej pracy lub specjalnych osiągnięć zespołowych. Mogą używać słów lub obrazów, by zapisywać te wspomnienia. Następnie każdy dzieli się swoim wspomnieniem i przykleja je na ścianie, tworząc pozytywną chmurę pamięci. Facylitator z dysfunkcją wzroku może być wspierany przez osobę widzącą.

Facylitator wyjaśnia grupie, że mają za zadanie stworzyć "orkiestrę" bez instrumentów. Orkiestra może tworzyć dźwięki wyłącznie przy pomocy ludzkiego ciała. Uczestnicy mogą używać rąk, nóg, głosu, itd., ale nie słów; np., mogą gwizdać, buczeć / nucić, wzdychać lub tupać nogami. Każdy uczestnik wybiera swój dźwięk. Wybierz dobrze znaną melodię i poproś wszystkich, żeby ją grali przy użyciu "instrumentu", który dla siebie wybrali. Inna wersja, facylitator nie poddaje żadnej melodii i grupa z zaskoczenia tworzy unikalne dźwięki.

Poproś uczestników, aby ustawili się w dwóch rzędach naprzeciw siebie.  Przedstaw sztyft, nazywając go „kijem helu”.  Poproś każdego uczestnika, aby trzymał palec wskazujący prawej dłoni wyciągnięty do wysokości klatki piersiowej.  Facylitator vi umieszcza „pałeczkę helu” na wyciągniętych palcach.  Uczestnicy są następnie proszeni o wykonanie następującego wyzwania – opuszczenie kija na ziemię, jednocześnie trzymając palce wszystkich dotykające kija.  W przypadku, gdy czyjś palec straci kontakt z kijem, czynność zaczyna się od nowa.  (Na początku kij będzie wydawał się unosić, jest to powód, dla którego czynność ta nazywa się kij z helem – jest to po prostu spowodowane naciskiem w górę wszystkich palców, który powoduje, że kij unosi się w górę zamiast w dół).  Jeśli facylitator jest niedowidzący, zaleca się obecność widzącej osoby towarzyszącej w pokoju, aby w razie potrzeby zaoferować wsparcie.