Add@Me Learning Methods Database (PL)

Uczestnicy powinni nosić opaski na oczy i stać w kręgu. Facylitator poprosi ich o utworzenie różnych kształtów, jak np. kwaddrat, trójkąt, litera itd. Nie wolno im puszczać rąk. W miarę postępu gry kształty stanowią coraz większe wyzwanie.

Osoby z dysfunkcją wzroku używają dostosowanych szachów, aby rozróżnić poszczególne figury. Do gry potrzebnych jest po dwóch uczestników przy planszy i jeśli to konieczne, częściowo widząca osoba wspierająca. Jeśli dostosowana szachownica jest niedostępna lub za droga i nie możesz jej kupić, możesz zrobić własną, ale przed rozpoczęciem gry należy odpowiednio zapoznać uczestników z prowizoryczną szachownicą. Osoby częściowo widzące mogą używać zwykłych szachów, wolontariusz może asystować w grze, wywołując ruchy każdego gracza. Obowiązują te same zasady, co w zwykłych szachach. W zależności od tego, ile masz przystosowanych gier szachowych, możesz organizować turnieje między młodzieżą.

Uczestnicy mają opaski na oczach. Siedzą w dwóch kręgach o tej samej liczbie osób, twarzami do siebie. Pozdrawiają się nawzajem. Następnie robią to, o co prosi facylitator.

Na przykład ściskają sobie dłonie, mówią co jedli na śniadanie, mówią komplement, ulubioną rzecz, ulubione zwierzę, lub coś bardziej złożonego: "Moje pierwsze wrażenie, kiedy cię zobaczyłem……”, “Od tej grupy oczekuję…”, "Co bym zrobił, gdybym wygrał bilion euro…”, “Mój największy sukces….” “Mój ukryty talent to….” Po każdym zadaniu osoby z jednego kręgu zmieniają miejsce – przesuwają się o jedno miejsce w prawo lub w lewo.

Jeśli niewidomemu facylitatorowi nie towarzyszy osoba widząca, powinien poprosić o pomoc uczestników, po kolei (jeden po drugim), bo jakaś pomoc osoby widzącej może być potrzebna, kiedy uczestnicy będą zmieniać miejsca (mogą potrzebować pomocy).

Wokół dużego pokoju stwórz trzy lub cztery obszary pokryte gazetami (ok. 2 x 3 metry kwadratowe). Podziel grupę na trzy lub cztery male grupy, tyle ile tratw. Wykorzystaj zabawną i fascynującą narrację, aby nawigować grupami po pokoju (chodzenie po pustyni najpierw po brukowanej ulicy, potem po polnej drodze, kamienistej drodze, unikanie węża, przeskakiwanie nad strumieniem, rozciąganie się, aby zebrać trochę owoców z drzew itd. Zespół w którymś momencie trafia na rzekę i decyduje się pływać. Uczestników znosi podczas pływania i znajdują się daleko od brzegu).

Wtedy facylitator prezentuje tratwy i prosi grupy o wskoczenie na tratwy, aby ocalili siebie przed utonięciem. Kontynuuj narrację, zachęcając uczestników do wiosłowania na tratwach, wtedy przychodzi krokodyl i odgryza po kawałku każdej tratwy. Uczestnicy powinni znaleźć sposób na pozostanie na tratwach, które robią się mniejsze i mniejsze. W którymś momencie jedna tratwa zostaje zniszczona, a jej załoga musi płynąć i znaleźć się na którejś z pozostałych tratw. Kiedy ćwiczenie dobiegnie końca, przeznacz trochę czasu na dyskusję, jak uczestnicy współpracowali, jak radzili sobie z każdym nowym kryzysem.

Facylitator z dysfunkcją wzroku powinien być wspomagany przez osobę widzącą. Opowiadanie powinno być wymyślone przez facylitatora przed ćwiczeniem tak, aby uczestnicy musieli wskakiwać na "tratwy".

Tryktrak lub nardy to gra dla dwóch graczy rozgrywana na planszy składającej się z dwudziestu czterech wąskich trójkątów zwanych punktami. Trójkąty zmieniają kolor i są pogrupowane w cztery ćwiartki po sześć każda. Ćwiartki są określane, jako baza domowa i baza zewnętrzna gracza, oraz baza domowa i baza zewnętrzna przeciwnika. Bazy domowe i zewnętrzne są od siebie oddzielone poprzeczką, nazywaną również bandą.

Celem gry jest umieszczenie wszystkich pionków w swojej bazie ich ściągnięcie. Gracz, który jako pierwszy ściągnie swoje pionki, wygrywa.

Aby zaadaptować tę grę do osób z dysfunkcjami wzroku wystarczy specjalna plansza, która posiada oznaczone granice między rzędami dzięki czemu gracz może mieć jasny obraz tego, gdzie znajdują się jego pionki. Może być też potrzebny widzący gracz, aby mówić, ile oczek jest na kostce. Jeśli nie ma osoby widzącej, powinno się użyć specjalnie dostosowanej kostki.

Osoby z dysfunkcją wzroku mogą grać w udźwiękowione rzutki (strzałki); zasady gry są takie same jak przy grze z nieudźwiękowioną tarczą. Zadaniem każdego gracza będzie rzucenie do tarczy 3 strzałek w celu osiągnięcia jak najwyższego wyniku. Punkty są odejmowane od liczby 300 (w zależności od rodzaju gry w rzutki, który wybiorą uczestnicy). Pierwszy gracz, który dojdzie do wyniku 0 zostaje zwycięzcą.

Istnieje wiele sposobów grania w rzutki przy użyciu tej samej tarczy. Wsparcie osoby słabowidzącej lub widzącej jest niezbędne do nakierowywania osób niewidomych w stronę tarczy oraz do podawania i zwracania strzałek po każdym rzucie.

Grupa siedzi w kręgu, facylitator przekazuje im rolkę papieru toaletowego i prosi, żeby każdy wziął tyle, ile potrzebuje, bez dalszych wyjaśnień. Kiedy każdy uczestnik ma już swoje kawałki papieru, facylitator wyjaśnia, że za każdy kawałek papieru, który mają w ręce, uczestnicy będą musieli wypowiedzieć jedną rzecz o sobie. Uczestnicy jeden po drugim zabiorą głos i powiedzą głośno ile mają kawałków papieru i swoje imiona, aby facylitator z dysfunkcją wzroku wiedział, kto mówi i ile rzeczy o sobie powie.