Add@Me Learning Methods Database (PL)

Uczestnicy siedzą na podłodze (na piętach), lub ewentualnie na krzesłach, w kole. Podczas pierwszej rundy zabawy uczestnicy mają opaski na oczach, podczas drugiej, nie zakładają opasek na oczy.

Istnieje wiele opcji gestów i dźwięków, które mogą być wykorzystane podczas tej zabawy. Facylitator może wybrać niektóre z nich, np. tylko dwa lub trzy, albo może wykorzystać wszystkie, w zależności od tego, ile ma czasu do dyspozycji, jakie są potrzeby czy preferencje grupy, może też wymyślić inne, nowe, w zależności między innymi od danej grupy. Podczas pierwszej rundy, kiedy uczestnicy mają opaski na oczach, facylitator musi bardzo szczegółowo wyjaśnić / opisać grupie wszystkie gesty do wykonania i musi zademonstrować dźwięki, które grupa będzie miała wydawać.

Na początku facylitator informuje, że wyjeżdżamy na konkurs hippiczny (słynne zawody w Czechach, Wielka Pardubicka). Żegnamy się z najbliższymi, wsiadamy na konie (opcjonalnie na krzesła lub pozostajemy w siadzie na piętach) i jedziemy.

Podstawowe zasady: Konie powoli ruszają ( równe rytmiczne uderzanie rękami o kolana). 

Są już w galopie (przyspieszenie tempa), pędzą przez bruk (uderzanie pięściami o klatkę piersiową), przeskakują przez przeszkodę z wodą (2 uderzenia o kolana), a teraz czeka skok przez płotek (podskok z okrzykiem hop!).

Uwaga, zbliża się ostry zakręt w prawo ( wychylenie w prawo) i w lewo( wychylenie w lewo), etc.

Ostatnia prosta ostatnia prosta, jeeeeeeeeeeest!!!!!!!!!

Okazywanie wielkiej radości ze zwycięstwa!

Jeździe towarzyszą różne odgłosy – opcje do wyboru (można zmieniać, można dokładać inne, w zależności od inwencji i sytuacji):

- jedziemy wolno (uderzamy dłońmi w kolana);

- jedziemy szybko (szybko uderzamy dłońmi w kolana);

- przejeżdżamy przez most (stukamy zaciśniętymi pięściami w swoje piersi);

- mijamy zarośla (wyrzucamy prawą rękę z okrzykiem „szu”);

- mijamy trybuny żeńskie (pisk);

- mijamy trybuny męskie (okrzyki: Oooo!);

- trybuny celebrytów ( o la la!);

- mijamy siostry zakonne (okrzyk: Amen!);

- mijamy Indian (okrzyk i opcjonalnie wyciągnięcie strzały zza pleców i gest strzału z łuku);

- mijamy trybunę z dziećmi (okrzyk: Chcemy batonika!);

- pokrzywy (odgłosy „aj aj aj!”);

- mucha (odgłosy „bzzzz” i próbujemy złapać ją w dłonie albo ją odpędzić)

- przejeżdżamy przez rzadkie błoto (uderzamy dłońmi w policzki);

- przejeżdżamy przez gęste błoto (szybko uderzamy dłońmi w policzki);

- jedziemy po bruku (pięść o pięść);

- robimy przeskoki przez przeszkodę („skaczemy” z krzesła);

- zdobyliśmy nagrodę (pokazujemy, jak się cieszymy - okrzyki radości, podskoki, podnoszenie rąk do góry).

To działa również w małych grupach siedzących razem jako zespół (4-6 uczestników). Facylitator daje grupie określony czas, ok. 5 min sporządzenie listy wszystkiego, co ich łączy. Powiedz im, żeby unikali oczywistych rzeczy ("wszyscy chodzimy na ten kurs"). Kiedy czas się skończy, facylitator pyta grupę ile rzeczy napisała. Dla zabawy poproś ich, aby wyczytali kilka najciekawszych rzeczy. 

Zaaranżuj ćwiczenie na zewnątrz (np. wizyta w najbliższym miasteczku, wizyta w miłym sąsiedztwie, wycieczka wokół bloku, itp.), gdzie osoby widzące doświadczą jazdy na tandemie z oczami zasłoniętymi opaską. Po każdym ćwiczeniu facylitator inicjuje z uczestnikami dyskusję z informacją zwrotną.

Facylitator organizuje wycieczkę do lasu, od rana do późnego popołudnia.

Dokąd? Gdzieś w pobliżu miasta / miejscowości, w której znajduje się grupa, gdzie jest dobra droga do pieszej wędrówki. 

Kto? Maximum 6 osób niewidomych, każda z przewodnikiem.

Niewidomi uczestnicy mogą zabrać swoich przewodników (znajomych, przyjaciół, członków rodzin, etc.); jeżeli nie, facylitator może znaleźć osoby chętne do pełnienia roli przewodnika podczas tej wyprawy.

Widzący uczestnicy mogą zakładać na zmianę opaski na oczy (w celu zapewnienia bezpieczeństwa, nie wszystkie osoby na raz), żeby wczuć się w sytuację osoby niewidomej. Jeżeli uczestnikami będą osoby z psem przewodnikiem, mogą one również przećwiczyć prowadzenie innej osoby niewidomej lub osoby widzącej, która będzie miała zasłonięte oczy.

Uczestnicy siedzą w kręgu na krzesłach. Krzesła stoją tak blisko siebie, jak to możliwe. Facylitator daje grupie instrukcje. Jest kilka rzeczy, które uczestnicy mają zrobić. 

Cały czas uderzają dłońmi o kolana. 

Facylitator wybiera kolejność w jakiej instrukcje mają być wykonywane, wszyscy uczestnicy muszą postępować zgodnie z nimi. Części mogą być pomieszane lub powtarzać się Przeszkoda każdy skacze, tupiąc nogami 

mijając królową(machaj ręką) 

Koń idzie w lewo lub w prawo(uczestnicy klepią kolano osoby po lewej lub prawej stronie).

Spotkajcie na prywatnym lub ogólnodostępnym basenie i pograjcie, przy użyciu piłki w różne gry czy pouprawiajcie sporty wodne, takie jak siatkówka czy piłka wodna. Dopilnuj, żeby gry były zorganizowane w płytkiej wodzie ze względu na zapewnienie bezpieczeństwa. Grupie osób z dysfunkcją wzroku zawsze powinno towarzyszyć kilku widzących wolontariuszy lub przyjaciół, którzy mogą pełnić rolę sędziów lub również mogą być graczami, ale którzy jednocześnie zapewnią, że gry będą przeprowadzane w jak najbardziej bezpiecznych warunkach. Gdybyście chcieli włączyć do gry również osoby niewidome, będzie wam potrzebna specjalna piłka z sygnalizacją dźwiękową.

To ćwiczenie zostanie przeprowadzone w formie zawodów. Potrzebne są do nich minimum 3 drużyny. Każda drużyna musi składać się z co najmniej 2 członków: jednej osoby niewidomej, jednej osoby słabowidzącej lub widzącej(jeżeli w grupie jest więcej osób, co najmniej jedna osoba w grupie musi być osobą widzącą lub słabowidzącą). Należy przygotować tor do zawodów, który może zawierać (w zależności od dostępnego miejsca): linię startową, krzesła, liny, butelki z plastiku, itp. (możesz użyć każdy dostępny materiał, bądź jak najbardziej kreatywny). Ustawienie przedmiotów powinno być jak najtrudniejsze i powinno stanowić tor przeszkód.  Osoba niewidoma będzie się starała przejść przez wszystkie przeszkody opierając się o wskazówki przekazywane przez członków jej drużyny. Każda osoba z drużyny będzie musiała przejść przez tor przeszkód, ale osoba przekazująca wskazówki musi zawsze mieć chociaż częściowe widzenie. W celu urozmaicenia gry oraz stworzenia atmosfery empatii, uczestnicy widzący i słabowidzący mogą do przejścia toru przeszkód założyć opaski na oczy (jest to możliwe wtedy, kiedy w grupie są co najmniej dwie osoby widzące na tyle, że mogą podawać ustne instrukcje osobom pokonującym tor przeszkód). Wygrywa ta drużyna, która pierwsza pokona tor przeszkód. 

UWAGA: tor przeszkód nie może składać się z ostrych ani niebezpiecznych przedmiotów.

To ćwiczenie powinno być rozgrywane w dwuosobowym zespole: jedna osoba widząca i jedna z dysfunkcją wzroku. Powinny być co najmniej trzy takie zespoły i rozgrywka między nimi.

Postaw na stole trzy naczynia. W pierwszym powinno być coś, co można powąchać (np. mięta, owoce lub kwiaty itd.. W drugim coś, co można dotknąć (cokolwiek oprócz płynów). W trzecim coś, co można posmakować (jedzenie).

Pomysł na grę jest taki, żeby osoba z dysfunkcją wzroku zgadła jak najszybciej, co jest w każdym naczyniu. Jeśli nie może zgadnąć, druga osoba z zespołu, która widzi, może jej dawać instrukcje, ale nie opisując tego, co jest w naczyniach, dając tylko wskazówki. Zwycięski zespół to ten, który zgadnie najszybciej. Możesz zorganizować kilka rund tej gry ze wzrastającym poziomem trudności. Bądź najbardziej kreatywny, jak to możliwe, wybierając rzeczy, które włożysz do naczyń.