Add@Me Learning Methods Database (PL)

Facylitator prosi uczestników, aby wstali a następnie stanęli w kole lub w szeregu, w zależności od dostępnej przestrzeni oraz liczby osób. Na podłodze wyznacza się linię, która symbolizuje brzeg morza. Uczestnicy stoją za tą linią.

Gdy facylitator powie "Do morza", wszyscy skaczą w przód przeskakując linię na podłodze. Po okrzyku "na brzeg", uczestnicy przeskakują przez linię w tył. Polecenia trzeba wydawać szybko. Bardzo ważny jest ich dynamizm. Facylitator może zapytać uczestników, jak się czuli podczas zabawy i co miało dla nich największe znaczenie.

Dobrze, jeśli po zabawie grupa jest nieco zmęczona lub rozproszona. Gra pomaga stworzyć wesołą i luźną atmosferę.

Facylitator przygotowuje materiały na temat codziennego życia osób z dysfunkcją wzroku.  Tematy takie jak: pies przewodnik, biała laska i prowadzenie osoby niewidomej. W zależności od narzędzi, jakie posiada facylitator, może zaproponować uczestnikom doświadczenie prowadzenia osoby niewidomej z białą laską/psem przewodnikiem/widzącym przewodnikiem. Na końcu każdej sesji facylitator inicjuje z uczestnikami dyskusję z informacją zwrotną

.

To ćwiczenie najlepiej wykonywać na początku, gdy grupa zaczyna razem pracować (we wstępie).

Każdy uczestnik wyjmuje trzy przedmioty z torebki czy kieszeni i dzieli się z grupą tym, dlaczego ma je ze sobą i co dla niego znaczą. Kiedy facylitator poda te instrukcje, każdy uczestnik poda swoje imię i podzieli się historią trzech przedmiotów, o których chciałby mówić. Podczas tej czynności uczestnik mógłby też opisać przedmioty, o których mówi.

To ćwiczenie daje grupie okazję do lepszego wzajemnego poznania się. Jest ono świetne do ustawienia uczestników na tym samym poziomie bez względu na ich pochodzenie i doświadczenie, jako że w końcu wszyscy z nich mają na nogach buty.

Uczestnicy są podzieleni na 2 osobowe grupy (pary), facylitator może dać im możliwość dobrania się w pary, albo może im zasugerować np. żeby stworzyli pary z osobami, z którymi jeszcze do tej pory nie rozmawiali, albo kogo dobrze nie znają. Osoby w parach rozmawiają ze sobą dzieląc się historią dotyczącą ich butów. Mogą rozmawiać o wszystkim, np. o tym, gdzie i kiedy kupili swoje buty, dokąd do tej pory te buty ich zaprowadziły, jakie te buty mają dla nich znaczenie, jakie interesujące historie im się przydarzyły, kiedy mieli na sobie te buty. Mają 10 minut na rozmowę i ten czas ma starczyć obydwu rozmówcom na podzielenie się swoją historią. Po upływie 10 minut każda para łączy się w czwórkę z inną najbliższą parą. Teraz uczestnicy w czteroosobowych grupach dzielą się krótko swoimi historiami. Ale w tych nowoutworzonych grupach, każdy opowiada historię buta, którą usłyszał od osoby, z którą był w parze. Ta część ćwiczenia trwa również 10 minut. Gra kończy się krótką dyskusją.

Grupa siedzi w kole. Facylitator z dysfunkcją wzroku prosi uczestników po kolei, aby podzielili się z pozostałymi historią swojego imienia (W jakich okolicznościach je otrzymali? Czy je lubią? Gdyby mieli je zmienić, to na jakie?).

W dłuższej wersji zabawy uczestnicy dodają do tego dwa pozytywne przymiotniki, które ich opisują i zaczynają się na tę samą literę co inicjały ich imienia i nazwiska. Można też poprosić uczestników, aby dla każdej litery swojego imienia podali jakieś słowo, które ich charakteryzuje.

Każda osoba w kole podaje swoje imię i opowiada związaną z nim historię. Nie musi ona być prawdziwa. Jeśli ktoś nie zna historii swojego imienia, może ją wymyślić. Facylitator z dysfunkcją wzroku otwiera lub zamyka sesję opowiadając o swoim imieniu.

Facylitator pyta uczestników, który rodzaj komunikacji ich zdaniem jest trudny i dlaczego? Również jaki rodzaj komunikacji uważają za łatwy i dlaczego?

Po wymianie opinii i dyskusji facylitator przedstawia cztery rodzaje komunikacji podkreślając ich podstawowe cechy w następujący sposób:

- Komunikacja werbalna to rodzaj komunikacji ustnej, w której nadawca wyraża swoje myśli słowami. Ton głosu, jego wysokość i jakość słów grają podstawową rolę w komunikacji werbalnej.

- Komunikacja niewerbalna zawiera wszystko, czym się komunikujemy, oprócz słów (Ivy & Wahl, 2014). W literaturze twierdzi się, że że typ niewerbalny jest bardzo ważnym narzędziem, ponieważ przekazuje myśli, postawy, postrzeganie i znaczenie. Komunikacja niewerbalna odnosi się do ekspresji wokalnej.

- Komunikacja wizualna to rodzaj komunikacji odnoszący się do wykorzystania szyldów, wyświetlaczy, bilbordów, banerów, map itp.

- Komunikacja pisemna dotyczy wykorzystania pism, okólników, instrukcji, telegramów, notatek, e-maili, raportów, itp. aby wysłać komuś przekaz.

Kiedy powyższe cechy są dobrze zrozumiane przez wszystkich, facylitator zaprasza uczestników do łączenia się w pary i dopasowania swoich trudności i preferencji w zakresie powyższych czterech rodzajów komunikacji za pomocą własnych komentarzy.

To ćwiczenie najlepiej działa w małej grupie lub w dużej podzielonej na mniejsze grupy 4-6 uczestników. Każdy w grupie dostaje 10 groszy/wykałaczek/,kawałków papieru itd. 

Pierwsza osoba mówi, co robiła, np. że jeździła na nartach wodnych.  Każdy kto robił to samo, przyznaje się do tego i kładzie jeden z przedmiotów, który dostał, na środku stołu. 

Wtedy druga osoba mówi (np. jadłam żabie udka).  Każdy, kto to zrobił, kładzie grosz na środku. Kontynuujcie, póki komuś nie zabraknie groszy.

Grupa siedzi w kręgu. Facylitator demonstruje uczestnikom, jak prowadzić osobę z dysfunkcją wzroku. Następnie uczestnicy sami próbują (trzymają się za ręce, ewentualnie mając opaski na oczy, poruszają się w przestrzeni, zmieniają kierunek, omijają przeszkody, siadają na krzesłach) Najlepsze miejsce do zorganizowania tego ćwiczenia byłoby na zewnątrz, np. w parku,, aby mieć właściwą i dużą przestrzeń..

Najlepiej będzie, jeżeli to ćwiczenie zostanie przeprowadzone przez facylitatora z dysfunkcją wzroku przy pomocy widzącego asystenta.

Na karteczkach zawieszonych na smyczach wypisane są różne zachowania w grupie (role) i sposoby reagowania na nie. Każdy uczestnik losuje po jednej karteczce. Losuje ją w ten sposób, że nie widzi jej treści. Zakłada ją na plecy w taki sposób, żeby inni mogli się zapoznać z ich treścią. Robi to sam, lub przy pomocy asystenta facylitatora. W przypadku uczestników bez dysfunkcji wzroku, mogą to być samoprzylepne karteczki (typu post-it) przyklejone na czołach.

Należy przygotować następujące "etykiety" (można przygotować ich więcej, role mogą się powtarzać - zależy to między innymi od wielkości grupy, jej członków, potrzeb, etc.).

1. Szef – zgadzaj się ze mną;

2. Introwertyk – wyciągaj wszystko ze mnie;

3. Podpieracz ścian - nie zwracaj na mnie uwagi;

4. Expert – konsultuj wszystko ze mną;

5. Komediant – śmiej się ze mnie;

6. Dewiant – jestem inny;

7. Kozioł ofiarny – obwiniaj mnie;

8. Jestem delikatny – traktuj mnie łagodnie;

9. Bierz mnie za takiego, jakim jestem;

10. Moja opinia się nie liczy – ośmieszaj mnie.

11. Obserwator - obserwuje przebieg zabawy, wypowiedzi / zachowania poszczególnych osób (graczy).

Zadaniem uczestników (graczy) jest traktowanie innych zgodnie z ich etykietami (rolami). Obserwatorzy notują swoje uwagi z przebiegu gry. Facylitator zachęca graczy siedzących w kole do zabierania głosu na określony, podany temat.